Klasyczna muzyka indyjska

Klasyczna muzyka indyjska sięga korzeniami najstarszych dokumentów tradycji hinduistycznej, Wed. Samaweda, jeden z czterech zbiorów wchodzących w skład Wed, szeroko zajmuje się muzyką. Klasyczna muzyka indyjska wywodzi się z praktyk medytacyjnych. Wszystkie cztery formy tych melodii (ragi) mają wpływać na różne czakry (centra energetyczne) na drodze do Kundalini. Klasyczna muzyka indyjska jest jednym z najbardziej złożonych i kompletnych systemów muzyki. Podobnie jak klasyczna muzyka Zachodu, dzieli oktawę na 12 półtonów, z których 8 podstawowych to (kolejno) Sa Re Ga Ma Pa Dha Ni Sa, odpowiadające Do Re Mi Fa Sol La Si Do. Jednak w odróżnieniu od nowożytnej klasycznej muzyki Zachodu, w której przeważa strój równomiernie temperowany, w muzyce indyjskiej używa się stroju naturalnego. Klasyczna muzyka indyjska jest z natury monofoniczna i opiera się na pojedynczej linii melodycznej osnutej wokół jednego tonu. Wykonania tej muzyki bazują melodycznie na ragach, a rytmicznie na talach.

Instrumenty Ravi Varma

Muzyka hindustańska to jeden z dwóch stylów w indyjskiej muzyce klasycznej, dominujący na północy subkontynentu indyjskiego. Styl ten wywodzi się z Samawedy, do czasów najazdów muzułmańskich rozwijał się wspólnie ze stylem karnatackim (z południa Indii), zaś od XII wieku ewolucja tych dwóch tradycji jest rozbieżna ze względu na silne wpływy muzyki perskiej w stylu północnym. Wpływy te związane są przede wszystkim z przyjęciem nowych rodzajów instrumentów pochodzenia perskiego, zwłaszcza sitaru i sarodu, i działalnością kompozytorów sufickich, jak Amir Chusru oraz syntezującą atmosferą dworu mogolskiego. Tradycyjnie wirtuozom pochodzenia muzułmańskiego nadaje się tytuł Ustad, zaś hinduistom: Pandit, lecz w ramach muzyki hindustańskich następuje daleko posunięty synkretyzm. Nie należą do rzadkości wokaliści muzułmańscy wykonujący hinduskie utwory religijne bhadźany, lub na odwrót. Elementy wspólne z muzyką karnatacką to siedem podstawowych nut sa-ri-ga-ma-pa-dha-ni, plus pięć półnut, tworzą razem 12-nutową skalę. Wspólne są również takie pojęcia, jak raga i tala. W XX w. muzyka indyjska w stylu hindustańskim zdobyła również szeroką publiczność na zachodzie, przede wszystkim dzięki takim sławom, jak Ravi Shankar czy Ali Akbar Khan.

Muzycy wykonujący muzykę hindustańską

Muzyka karnatacka to południowoindyjski styl w klasycznej muzyce indyjskiej, dominujący na obszarze obejmującym w przybliżeniu stany: Tamilnadu, Kerala, Karnataka i Andhra Pradesh. Jest to jeden z najstarszych systemów muzycznych na świecie a wywodzi się w prostej linii z Samawedy. Zasadnicze idee zostały spisane pomiędzy IV a II w. p.n.e. Obejmuje szereg żanrów i rodzajów muzycznych. W przeciwieństwie do muzyki hindustańskiej z północy subkontynentu, wpływy perskie są w tradycji karnatackiej znikome. Teksty istnieją zarówno w sanskrycie, jak i w lokalnych językach drawidyjskich. Podstawowe instrumenty obejmują skrzypce, mridangam, i vinę. Podstawowe pojęcia w tym stylu to raga (kompozycja melodyczna), podstawowych rag sklasyfikowano 72, oraz siedem cyklów rytmicznych, zwanych tala.

Muzycy wykonujący muzykę karnatacką